Leczenie w początkowym okresie
Kiedy możliwa jest krótka hospitalizacja, a kiedy chory powinien być leczony w oddziale intensywnej terapii?

U wszystkich chorych z zatorowością płucną należy ocenić nasilenie objawów i zagrożenie chorego. Badający lekarz podjemuje decyzję o miejscu i sposobie leczenia.

Pilnej hospitalizacji w oddziale intensywnej opieki medycznej z ciągłym monitorowaniem parametrów życiowych wymaga ok. 5-10% pacjentów z OZP, u których stwierdza się bardzo gwałtowne i nasilone objawy.  

Część z nich wymaga szybkiego leczenia udrażniającego tętnice płucne, z zastosowaniem podanych dożylnie leków rozpuszczających skrzepliny (leków trombolitycznych) lub z zastosowaniem metod kardiologii interwencyjnej (np. embolektomii przezskórnej tj. przezskórnego usunięcia skrzeplin z tętnic płucnych lub - w rzadkich przypadkach - embolektomii chirurgicznej, wymagającej otwarcia klatki piersiowej i zastosowania krążenia pozaustrojowego). Niestety, leki trombolityczne mogą powodować niebezpieczne krwawienia, a wysokie ryzyko krwawień, np. niedawny uraz, może  uniemożliwiać ich zastosowanie.

Objawy OZP są najczęściej umiarkowanie lub łagodnie nasilone. Chorzy z takimi objawami wymagają wdrożenia leczenia przeciwkrzepliwego i zazwyczaj krótkotrwałej hospitalizacji. W leczeniu stosowana jest np. heparyna (podawana podskórnie lub dożylnie). Co ważne, pobyt w szpitalu zazwyczaj nie jest dłuższy niż kilka dni. Ludzie młodzi, bez chorób przewlekłych, świadomi swojej sytuacji i posiadający dodatkowo wsparcie rodzinne mogą wymagać pobytu w szpitalu przez jedynie 2-3 dni. W rzadkich przypadkach istnieje możliwość leczenia ambulatoryjnego (bez hospitalizacji).

Pacjent może być wypisany do domu, jeśli jego stan będzie określony jako stabilny oraz po otrzymaniu leczenia  przeciwkrzepliwego (w formie doustnej lub we wstrzyknięciach podskórnych).

Po powrocie do domu większość chorych jest leczona lekami doustnymi.
Leki przeciwkrzepliwe, przydatne w długotrwałej terapii OZP to np. apiksaban (Eliquis), dabigatran (Pradaxa) oraz rywaroksaban (Xarelto). Są to preparaty do wygodnego domowego leczenia. Wszystkie leki należy przyjmować według wytycznych lekarza.
W wybranych przypadkach stosuje się leki przeciwzakrzepowe, z grupy tzw. antagonistów witaminy K, czyli acenokumarol (Acenocumarol WZF, Sintrom) lub warfarynę (Warfin).

Leczenie pacjentów z zakrzepicą żył głębokich kończyn dolnych najczęściej może być prowadzone w domu. Jedynie pacjenci z rozległą zakrzepicą żył głębokich uda, nasilonym bólem nogi, podejrzeniem zatorowości płucnej, przebytymi w przeszłości krwawieniami oraz licznymi schorzeniami przewlekłymi wymagają pobytu w szpitalu.